„Na zawsze Laurence” w Dyskusyjnym Klubie Filmowym

W środę, 4 marca o godz. 18.00 w Dyskusyjnym Klubie Filmowym „13” w Suwałkach zostanie zaprezentowany film Xaviera Dolana – „Na zawsze Laurence”. Produkcja traktuje o uprzedzeniach, fobiach, poszukiwaniu własnej drogi i tożsamości.

Na zawsze Laurence to dowód na to, że Dolan ma ambicje, aby zostać kanadyjskim Almodovarem. To filmowe ćwiczenie z kampu jest być może nieco autotematyczne, ale jednocześnie nienagannie wystylizowane i wystarczająco oryginalne, aby zapewnić reżyserowi szeroką publiczność.

(…) każdy kadr jest niesamowicie dopracowany, staje się niemal obrazem namalowanym na płótnie. Zlane deszczem ulice pulsują jaskraworóżowym neonem nocnego klubu, ubrania spadają z nieba w zwolniony tempie, tworzą śnieżycę w stylu pop art. Kostiumy i wnętrza, bogate, pełne przedmiotów, są skomponowane z mistrzowską precyzją.

– W latach 90. mieszkałem z mamą na przedmieściach Montrealu. W szkole byłem gwiazdą, pozwalano mi opuszczać lekcje, żebym mógł wziąć udział w reklamie lub filmie. Z perspektywy moich kolegów byłem częścią showbiznesu. Tak naprawdę jednak moje związki z kinem były powierzchowne. Zapraszano mnie głównie na disnejowskie klasyki i bezduszne hollywoodzkie przeboje, które puszczano z francuskim dubbingiem. Ojciec chciał, żebym je zobaczył, bo dubbingiem zarabiał na życie. Mama nie pochwalała tych wycieczek, podejrzewała, że te filmy mogą mieć negatywny wpływ na moją przyszłość. Z czasem zacząłem uważać, że winiła te seanse za moją nastoletnią przemoc i brak dyscypliny – wspomina reżyser, Xavier Dolan.

Dolan podkreśla, że tym filmem złożył hołd czasom, kiedy nie był jeszcze reżyserem, a kiedy musiał nauczyć się być mężczyzną.

„Na zawsze Laurence” to także film, w którym niebagatelną rolę gra muzyka – jest czymś więcej niż tłem. – Kostiumy, dialogi, charakteryzacja, rekwizyty – wszystko to musi zostać usunięte, jeśli tylko przeszkadza aktorom w grze. Kiedy tylko aktor potrafi mnie przekonać, że czegoś potrzebuje – dostaje to. Kiedy coś mu przeszkadza – pozbywam się tego. Z muzyką jest inaczej. Jej obecność nie jest fizyczna – nie ma jej na planie filmowym. Ona nie jest posłuszna, nie spełnia zachcianek aktorów. Muzyka nie może być dla filmowca okazją do pochwalenia się swoją kolekcją płyt – uważa reżyser.

Muzykę w tym filmie Dolan potraktował jak przewodnika – pozwala poruszać się w czasie i przestrzeni po odległej dekadzie. – Te piosenki towarzyszą moim bohaterom, niekoniecznie muszą odzwierciedlać mój gust. One przypominają postaciom w moim filmie, kim są i kogo kochają. Przywracają do życia, co zostało zapomniane, rozpraszają obawy, wydobywają na powierzchnię kłamstwa i zapomniane ambicje. Muzyka to jedyna przystań w ich ciągle zmieniającym się życiu – zaznacza.

Film miał premierę trzy lata temu. W 2012 roku w Cannes zdobył nagrodę w dwóch sekcjach (nagroda specjalna, nagroda dla głównej aktorki).

W naszym konkursie czytelnicy portalu mogą wygrać 2 pojedyncze wejściówki na seans w Suwałkach, w ramach DKF. Aby wygrać, wystarczy odpowiedzieć na pytanie: W jakim filmie Xavier Dolan zadebiutował jako aktor? Odpowiedzi prosimy przesyłać mailem: redakcja@niebywalesuwalki.pl KONKURS ROZSTRZYGNIĘTY!